Паўночны полюс знаходзіцца ў самай паўночнай кропцы планеты на 90° з. ш. Даўгаты ен не мае, так як усе мэрыдыяны зыходзяцца ў гэтым месцы. Вакол распасціраюцца вады Паўночнага Ледавітага акіяна. Пад Паўночным полюсам глыбіня складае прыкладна 4 км. Водная паверхня пакрыта дрэйфуючымі паковыми льдамі. То бок, гэта ледзяная пустыня. Толькі яна ўвесь час рухаецца, здзяйсняючы кругавыя рухі вакол зямной восі.



Тэмпературны рэжым у гэтай частцы вялізнага вадаема пакідае жадаць лепшага. Зімой стабільна трымаецца мінус 40°, улетку тэмпература не паднімаецца вышэй 0°. Гэта царства палярнага дня і ночы. Дзень працягваецца 187 сутак, а ноч цягнецца 178 сутак. Моцныя ветру і завірухі - звычайная з'ява ў гэтым рэгіене. Надвор'е заўжды стаіць пахмурнае неба, зацягнутае цемнымі хмарамі. Паўночны полюс недаступнасці (месца, найбольш аддаленае ад любой кропкі сушы) ляжыць у каардынатах: 84° 03' c. ш. і 174° 51' з. д.

Многія лічаць першаадкрывальнікам Паўночнага полюса Фрэдэрыка Альберта Кука. Ен, у суправаджэнні 2-х эскімосаў, дасягнуў жаданага месца 21 красавіка 1908 года. Другім, хто пабываў на 90° з. ш, быў Роберт Піры. Яго палярная экспедыцыя складалася з 6-ці чалавек і прыбыла да месца прызначэння 6 красавіка 1909 года. То бок амаль на год пазней.



Трэба адразу заўважыць, што ў гэтым пытанні адзінага меркавання няма. Існуе ўстойлівая пункт гледжання, што ні Кук, ні Пири не адкрывалі Паўночны полюс. Іншымі словамі, яны заявілі аб тым, што пабывалі на ім, але, у рэчаіснасці, да месца не дайшлі, бо іх разлікі не адрозніваліся належнай дакладнасцю. Гэтыя людзі памыліліся і выдалі жаданае за сапраўднае.

Затое ніякага сумневу не выклікае экспедыцыя Ўолтара Герберта. Яна дасягнула пастаўленай мэты 6 красавіка 1969 года. Складалася экспедыцыя з 4-х чалавек, перасоўвалася на 4-х сабачых запрэжках. Яна прайшла шлях ад мыса Бароў (Аляска) да Шпіцбергена, пераадолеўшы адлегласць у 5600 км за 476 дзен. Увесь гэты час маленькая група перасоўвалася па паковым льдах. Аб'ектыўнасці дзеля трэба сказаць, што з ей падтрымлівалася рэгулярная сувязь. Самалеты забяспечвалі людзей усім неабходным і кантралявалі маршрут. Так што эксперымент быў абсалютна чыстым і памыліцца ў вызначэнні галоўнай мэты не ўяўлялася магчымым.



Да Ўолтара Герберта на Паўночным полюсе пабывалі савецкія палярнікі. У траўні 1937 года з самалета высадзілася навукова-даследчая экспедыцыя, якую ўзначальвае Іванам Патаніных. У красавіку 1948 года падобным жа чынам у дадзеным месцы апынулася экспедыцыя Аляксандра Кузняцова. У адзіночку і пешшу самай паўночнай кропкі зямлі дасягнуў японская падарожнік Наомі Уэмура ў 1978 годзе.

Ваенныя таксама не захацелі заставацца ў баку. У 1959 годзе з глыбінь, рассунуўшы дрэйфуючыя льды, з'явілася амерыканская падводная лодка. Тое ж самае ў 1962 годзе паўтарыла савецкая падводная лодка. У 1977 годзе Паўночны полюс наведаў савецкі ледакол «Арктыка». У нашы дні гэта месца таксама выклікае цікавасць. У жніўні 2007 года на 90° з. ш. апусціўся на акіянскае дно расейскі глыбакаводны апарат «Мір». Замеренная ім глыбіня склала 4252 метра.