Брахиозавр належаў да ліку гіганцкіх дыназаўраў, які сілкаваўся расліннай ежай. Жыў ен у верхнеюрском і ніжнім крэйдавым перыядзе на тэрыторыі Паўночнай Амерыкі і Усходняй Афрыкі. Знік з Зямлі за 100 млн. гадоў таму назад. Даўжыня тулава яшчара даходзіла да 26 метраў. Вышыня дацягваў да 16 метраў. А вага складаў каля 40-50 тон. Хоць існуе меркаванне, што максімальная маса цела даходзіла да 80 тон у сталых асобін.

Дзякуючы велізарным памерах, жывела апускалася ў глыбокія вадаемы, а сілкавалася воднай расліннасцю. Ноздры на пысе размяшчаліся высока, таму выкапневы гігант мог цалкам хавацца пад вадой. Пры гэтым ен працягваў дыхаць паветрам, так як ноздры заставаліся над воднай паверхняй.



Галава была маленькай, а шыя доўгай, як у жырафа. Але апошні ходзіць, трымаючы шыю вертыкальна, а ў яшчара шыя была нахіленая наперад пад вуглом прыкладна 45 градусаў. Хвост быў мускулістым і моцным, а пярэднія канечнасці па даўжыні значна пераўзыходзілі заднія. На кожнай лапе было па 4 пальцы, якія сканчаюцца кіпцюрамі. Зубы былі буйныя, але тупыя і прызначаліся толькі для расліннай ежы.

Першыя скамянелыя рэшткі гэтага гіганта былі знойдзены яшчэ ў канцы XIX стагоддзя. Але іх ніяк не маглі класіфікаваць. Толькі ў 1903 годзе ў пойме ракі Каларада знайшлі досыць шмат фрагментаў костак і сабралі з іх шкілет. Зараз ен знаходзіцца ў Палявым музеі натуральнай гісторыі ў Чыкага.

У далейшым былі знойдзены астанкі гіганцкага яшчара ў Танзаніі (Афрыка). Такім чынам, на сенняшні дзень існуе 2 выгляду. Адзін з іх жыў у Амерыцы, а другі ў Афрыцы. Адрозненні ў іх праяўляюцца ў позвоночном слупе. Што тычыцца канечнасцяў і галавы, то тут ніякіх адрозненняў няма. Таксама можна дадаць, што амерыканцы былі некалькі буйней сваіх афрыканскіх калег.



Харчаваўся брахиозавр лістотай, якая расце на дрэвах вышэй за 5 метраў ад зямлі або падводнай расліннасцю. У дзень яшчар з'ядаў да 250 кг ежы. Гэтага было цалкам дастаткова, каб пракарміць тушу вагой каля 70 тон. Па-крайняй меры, такія лічбы паказалі разлікі. Пры перажоўвання ежы сківіцы рухаліся ўверх-уніз. Зубы прызначаліся для абразання і перажоўвання лістоты.

З улікам будовы яшчараў можна выказаць здагадку, што ў іх была надзвычай магутная кровеносная сістэма. Галава знаходзілася вельмі высока над сэрцам, такім чынам, сардэчная цягліца, падаючы кроў у мозг, гнала яе на вялікую вышыню і стварала высокі ціск. Адсюль напрошваецца выснова, што крывяносныя пасудзіны мелі мускулістыя сценкі і спецыяльныя клапана, якія не давалі крыві цечу ўніз.

Рухомасць шыі некаторыя спецыялісты характарызуюць як даволі нізкі. То есць ніякіх параўнанняў з сучасным жирафом няма. Задзіраць галаву вертыкальна над зямлей ящеру было вельмі складана. Хоць існуе і процілеглае меркаванне. Яго прыхільнікі сцвярджаюць, што шыя была надзвычай рухомая, гнуткая, і дыназаўр мог ею круціць, як хацеў. Няма адзінага меркавання і ў некаторых іншых пытаннях. Гэта зусім нядзіўна, бо прайшло ўжо 100 млн. гадоў з таго часу, калі вымер апошні прадстаўнік гэтага віду.