Чылійская кошка ўтварае асобны выгляд у сямейства каціных. З'яўляецца самай маленькай дзікай коткай, насялялай на Амерыканскім кантыненце. Арэал пасялення ахоплівае цэнтральныя і паўдневыя раены Чылі, а таксама прылеглыя да іх невялікія плошчы Аргенціны. З 2002 года гэты від лічыцца уразлівым, так як колькасць звяркоў менш як 10 тыс. і маецца ўстойлівая тэндэнцыя да зніжэння. Звязана гэта ў асноўным з стратай натуральнай асяроддзя пражывання.





У звярка маленькая галава, вялікія лапы і тоўсты хвост. Вага дарослых асобін дасягае 2-2,7 кг. Даўжыня цела вар'юецца ў межах ад 37 да 55 гл Хвост складае ў даўжыню 20-25 см Вышыня ў карку роўная 25 гл. Асноўны колер футра бывае жоўта-карычневым або шэра-карычневым. Ен разбаўлены чорнымі плямамі і такімі ж цемнымі кольцамі на хвасце. Жывот светлы. Вушы ззаду чорныя і маюць белыя плямы. Сярод прадстаўнікоў выгляду часта сустракаюцца абсалютна чорныя асобіны.





Аб размнажэнні інфармацыі мала, так як гэты від даволі дрэнна вывучаны. У памеце налічваецца ад 1 да 4 дзіцянят. Цяжарнасць доўжыцца 72-78 дзен. Палавая сталасць надыходзіць ва ўзросце 2-х гадоў як у самак, так і ў самцоў. Жыве чылійская кошка каля 11 гадоў. Максімальная працягласць жыцця ў няволі складае 12 гадоў.





Асяроддзе пасялення котак распаўсюджваецца на умераныя трапічныя лясы паўдневых Андах і прыбярэжныя хрыбты ў лясах Чылі, дзе ў падлеску шмат бамбука. У той жа час звяркі добра пераносяць змяненне звыклай асяроддзя пражывання. Паднімаюцца на вышыню да 2200 метраў над узроўнем мора, дзе праходзіць мяжа лесу. Чылійскія коткі аднолькава актыўныя, і ў дзенны, і начны час. Але на адкрытай мясцовасці з'яўляюцца толькі ў цемны час сутак. Днем адпачываюць у густой расліннасці, выбіраючы для гэтага яры, размешчаныя ўздоўж ручаеў.

Прадстаўнікі выгляду лічацца выдатнымі верхолазами. Яны легка залазяць на дрэвы, таўшчыня ствала у якіх больш метра ў дыяметры. Гэтыя жывелы вядуць адзінкавы лад жыцця, а яднаюцца толькі падчас шлюбнага перыяду. Пры гэтым у кожнай асобіны маецца свая тэрыторыя. У самцоў яна вагаецца ад 1,5 да 2,5 кв. км. У самак тэрыторыя менш. Яна складае ад 0,6 да 0,8 кв. км. Рацыен харчавання складаецца з дробных грызуноў, яшчарак, птушак, птушанят. Здзяйсняюцца таксама напады на свойскую птушку. Есца падлу.



Найбольш высокая шчыльнасць ў дадзенай папуляцыі назіраецца ў паўдневых раенах Чылі. У гэтых месцах чалавечая дзейнасць не гэтак актыўная і маюцца буйныя ахоўныя тэрыторыі. У сярэднім тут на 1 кв. км жыве адна асобіна. А вось у Аргентыне колькасць значна ніжэй, што зноў жа напрамую звязана з чалавекам. У дадзеным выглядзе налічваецца 2 падвіда. Адзін падвід жыве на поўдні Чылі і ў Аргенціне, а іншы ў цэнтральнай частцы Чылі. Прадстаўнікі другога падвіда больш буйныя, а афарбоўка ў іх крыху ярчэй.